म त सानैदेखि अक्षरको गोठालो

प्रस्तुति : दिवाकर प्याकुरेल

फोटो : फेसबुक

युवराज नयाँघरे (विसं. २०२६, इलाम) आजभोलिको नेपाली साहित्यमा एक चर्चित नाम हो । विशेष गरी निबन्ध र नियात्रा लेखनका लागि उहाँ प्रसिद्ध हुनुहुन्छ । प्राथमिक विद्यालयमा रहँदा नै लेखन र पठन संस्कृतिको जग बसाल्नुभएका नयाँघरेको साहित्य यात्राले विसं. २०४१ सालपछि भने विशेष गति लिएको उहाँ बताउनुहुन्छ । उहाँका हालसम्म १३ पुस्तकहरू प्रकाशित छन् । यसमध्ये ८ निबन्ध र ५ नियात्रा सङ्ग्रह हुन् । यस बाहेक उहाँले एक निबन्ध सङ्ग्रहमा सहलेखन गर्नुभएको छ । अनाम पहाडमा फनफनी (२०६२), एक हातको ताली (२०६५), घामको चुम्बन (२०६७) तथा हरियो राहदानी (२०६८) नयाँघरेका केही चर्चित पुस्तकहरू हुन् । एक हातको तालीका लागि उहाँले २०६५ सालमा नेपालकै सर्वाधिक ठुलो साहित्यिक पुरस्कार, मदन पुरस्कार, प्राप्त गर्नुभएको छ । यस बाहेक उहाँ विभिन्न संस्थाबाट विभिन्न पुरस्कारबाट सम्मानित हुनुहुन्छ । हालसालै उहाँको हाराबारा (नियात्रा सङ्ग्रह) प्रकाशित भएको छ । हाल उहाँ काठमाडौँको नैकाप, चन्द्रागिरी नगरपालिकामा बस्दै आउनुभएको छ । यस पटकको ‘बालककालका कुरा’मा यिनै नयाँघरेको बाल्य जीवनका सम्झन लायक, बिर्सन लायक अनुभव प्रस्तुत गरिएको छ :

विचारका अगाडि भावनाको औचित्य

Courtesy: http://www.bpcoachtrain.com/

“यहाँ देशको छ चिन्ता, तिमी माया–माया भन्छौ,
साँच्चै नबुझ्ने हो कि नबुझ्ने जस्तै गर्छौ ?..........”

गीतकार कृष्णहरि बरालद्वारा सिर्जित यी पङ्क्तिहरू नचाहँदा–नचाहँदै पनि मेरा ओठबाट निस्किरहन्छन्, बेला न कुबेला । हुन त मेरो गायन क्षमता शून्यबराबर नै छ । साथीहरूबीच विषयान्तर कुराकानी भइरहेका बेला मबाट यस्तो गीत सुन्दा उनीहरूले मलाई धेरै पटक हाँसोको पात्र बनाएका छन् । जिन्दगीको दुई दशक पनि पार गरिनसकेको एउटा ठिटो*, यदि म चाहान्छु भने आफ्नै परिवारका दैनिक समस्याहरूबाट त मुक्त हुन सक्छु । आफ्नो पढाइ, भविष्य, अन्तर्सम्बन्धहरू र दैनिक आयव्यय छोडेर केको देशको चिन्ता ? देशको चिन्ता हुँदैमा देशका लागि केही गर्न सकिन्छ त ? — कहिलेकाँहि आफैँद्वारा आफैँलाई सोधिएका प्रश्नहरूले मलाई समस्यामा पार्छन् ।