सम्पन्नताले पारेको अप्ठेरो

नेपाली र अङ्ग्रेजी भाषाबिच तुलना गर्दा धेरैले नछुटाउने एउटा कुरा के हो भने अङ्ग्रेजीमा दोस्रो पुरुषलाई सम्बोधन गर्ने शब्द एउटा मात्रै ‘यु’ छ भने नेपालीमा आदरका तह अनुसार भिन्न रूप छन् । धेरैले यसलाई नेपाली भाषाको सम्पन्नता (रिचनेस)को एक पक्ष मान्छन् । हुन पनि हो, “तँ यता आइज” र “तपाईँ यता आउनुहोस्”बिचको फरक अङ्ग्रेजी समानार्थी वाक्य “क्यान यु प्लिज कम हियर”मा सायदै भेटिन्छ । तर यही सम्पन्नता कहिलेकाँहि समस्या हुने रहेछ । 

त्यागिएको योजनाका बाबजुत लेखिएको यो संस्मरण

समर्पण उहाँलाई नै
अब मनस्थिति नै यस्तो बनेको छ कि प्रत्येक यात्रा संस्मरणमा म उहाँलाई नै सम्झन पुग्छु । उहाँ अर्थात्, रुबिना (श्रेष्ठ) दिदी । परार लमजुङ् सँगै जाँदा उहाँले “यात्रा संस्मरण लेख है, दिवाकर” भनेर उक्साएपछि प्रायः नयाँ ठाउँतिर जाँदाका एक दिनभन्दा लामा यात्रालाई सकेसम्म संस्मरण बनाउने गरेको छु । सायद् समय अभावले केही छुटे होलान् ।

मेरो फेसबुक स्ट्याटसमा सितिमिती कमेन्ट नगर्ने उहाँले मेरो कार्तिक २०को स्ट्याटस “जीवनको पहिलो उडानका लागि उत्साही — धनगढीतर्फ”मा “सुरक्षित उडान होस् । संस्मरण आउँछ पक्कै भन्ने लागेको छ” भनेर कमेन्ट गर्नुभो । हुन त मलाई यो यात्राको संस्मरण त्यति लामो र चाखपूर्ण हुने विश्वास नै थिएन, किनकि तुलनात्मक रूपले छोटो समयको यस यात्राका सहयात्री मसँग त्यति निकटका थिएनन् । रमेश भिनाजु (रमेशकुमार पौडेल, हिमराइट्स) मात्र मैले पहिल्यै चिनेका एक जना हुनुहुन्थ्यो । तर उहाँ पनि अलिक पाको उमेरकै भएकाले रमाइलोकै लागि भने म सामान्यभन्दा बढी उत्साहित थिइँन । त्यसैले संस्मरणको सोच आए पनि योजना त्यागिसकेको थिएँ । तर आंशिक रूपमा रुबिना दिदीको कमेन्टले र आंशिक रूपमा आफ्नै मन बदलिएकाले फेरि लेख्दै छु, यात्रा संस्मरण लायक भए पनि नभए पनि ।