त्यागिएको योजनाका बाबजुत लेखिएको यो संस्मरण

समर्पण उहाँलाई नै
अब मनस्थिति नै यस्तो बनेको छ कि प्रत्येक यात्रा संस्मरणमा म उहाँलाई नै सम्झन पुग्छु । उहाँ अर्थात्, रुबिना (श्रेष्ठ) दिदी । परार लमजुङ् सँगै जाँदा उहाँले “यात्रा संस्मरण लेख है, दिवाकर” भनेर उक्साएपछि प्रायः नयाँ ठाउँतिर जाँदाका एक दिनभन्दा लामा यात्रालाई सकेसम्म संस्मरण बनाउने गरेको छु । सायद् समय अभावले केही छुटे होलान् ।

मेरो फेसबुक स्ट्याटसमा सितिमिती कमेन्ट नगर्ने उहाँले मेरो कार्तिक २०को स्ट्याटस “जीवनको पहिलो उडानका लागि उत्साही — धनगढीतर्फ”मा “सुरक्षित उडान होस् । संस्मरण आउँछ पक्कै भन्ने लागेको छ” भनेर कमेन्ट गर्नुभो । हुन त मलाई यो यात्राको संस्मरण त्यति लामो र चाखपूर्ण हुने विश्वास नै थिएन, किनकि तुलनात्मक रूपले छोटो समयको यस यात्राका सहयात्री मसँग त्यति निकटका थिएनन् । रमेश भिनाजु (रमेशकुमार पौडेल, हिमराइट्स) मात्र मैले पहिल्यै चिनेका एक जना हुनुहुन्थ्यो । तर उहाँ पनि अलिक पाको उमेरकै भएकाले रमाइलोकै लागि भने म सामान्यभन्दा बढी उत्साहित थिइँन । त्यसैले संस्मरणको सोच आए पनि योजना त्यागिसकेको थिएँ । तर आंशिक रूपमा रुबिना दिदीको कमेन्टले र आंशिक रूपमा आफ्नै मन बदलिएकाले फेरि लेख्दै छु, यात्रा संस्मरण लायक भए पनि नभए पनि ।

अर्कैका नाममा टिकट
तर कृपया रमेश भिनाजुको युवामैत्री ख्यालठट्टालाई कमजोर नसम्झिदिनुहोला । उहाँलाई मैले भेटेको आठ वर्ष भयो । म बाल्यकालदेखि नै नजिक रहेको संस्था सिविसमा रहेका युवराज घिमिरे र कमल चापागाईँका भिनाजु नाता पर्ने भएकाले सिङ्गो सिविसले नै उहाँलाई भिनाजु भन्थ्यो । त्यसै लहडमा म पनि उहाँलाई भिनाजु नै भन्छु ।
गत कार्तिक १६ गते बिहान काम विशेषले युवराज सरलाई फोन गरेको थिएँ । मेरा कुरा सकेपछि उहाँले “मैले नि तिम्लाई फोन गर्न लाग्याथेँ” भन्दै रमेश भिनाजुसँग धनगढी जाने प्रस्ताव गर्नुभयो । उहाँकै सुझाव अनुसार मैले भिनाजुलाई तत्काल फोन गरेँ र २० गते धनगढी जाने कार्यक्रम निधो भयो ।
भएछ के भने हिमराइट्ससँग सहकार्यरत संस्था बियोन्ड बेइजिङ् कमिटी (बिबिसी)ले महिला र बालबालिकाका सवालबारे सरकारी सरोकारवालासँग धनगढीमा सार्वजनिक सुनुवाइ गर्न लागेको रहेछ । बिबिसी र हिमराइट्सले यस्ता कार्यक्रम धेरै जिल्लामा गरिसकेछन्, जसका लागि एउटा निश्चित समूह रहेछ । यस समूहका टिपोटकर्ता (नोट टेकर) राजन महर्जन कार्य व्यस्तताले धनगढी जान नपाउनुहुने भएछ । अनि रमेश भिनाजुले त्यस कार्यका लागि मलाई सम्झनुभएछ । कस्तोसम्म भने, जिन्दगीमा पहिलो चोटि चढेको विमानको टिकट पनि अर्कैका नामको प-यो !

उड्न पलाएका पखेँटा
धेरैलाई सामान्य नै लागे पनि एअरपोर्टभित्र कहिल्यै नपसेको आफूलाई आकाशमा उड्नु ठुलै कुरा थियो । केके न होला भन्ने थियो । त्यसैले कार्यक्रमको विवरणभन्दा पनि मलाई विमान चढ्ने योजनाले नै बढी तानेको थियो कि जस्तो लाग्छ (नलजाइकनै भन्दिएँ मैले त !) । त्यसैले १६ गते बिहान कुरा भएपछि १८ गते दिउँसोसम्म कुनै खबर नपाउँदा मन कम्ता तुलबुल भएको थिएन । १९ गते हिमराइट्स अफिसमै भिनाजुसँग कुरा गरेपछि मात्र मन ढुक्क भएको थियो ।
कार्यक्रम र त्यसमा मेरो भूमिकाबारे विस्तृतमा बुझ्न १९ गते भिनाजुलाई भेटेँ । सार्वजनिक सुनुवाइका क्रममा उठ्ने सवाल र त्यसका जवाफलाई तत्क्षण कम्प्युटरमा टिपेर जवाफ दिने सरोकारवालाले त्यसमा हस्ताक्षर गर्ने गरी प्रतिबद्धता पत्र तयार गर्नु मेरो काम रहेछ । काम रमाइलो लाग्यो । त्यसै बेला सार्वजनिक सुनुवाइ चलाउने शिव अधिकारीसँग पनि परिचय भयो । रमेश भिनाजुले मलाई भोलि बिहान १० बजेको टिकट भएकाले ९ बजेतिरै एअरपोर्ट आउन भन्नुभयो । गेटमा भेटको सहमति भयो ।

बिचरा पहिलो अनुभव !
लौ न त भनेर २० गते बिहानै खाना खाएर सवा ८ बजे घरबाट निस्केँ । ९ बज्दा नबज्दै पुगिहालेँ । भिनाजुलाई फोन गर्छु त “भाइ, हामी त अफिसमै छौँ । साढे १०को टिकट हो, १० बजेतिर आउँछौँ” भन्नुहुन्छ । विकल्प नै के थियो र, “म कुर्छु” भन्नु बाहेक । १० बजेसम्म एअरपोर्ट बाहिरको सडकमा सुस्ताएँ । टिकट सिकट केही नभए नि अलि भित्रसम्म जान पाइन्छ भन्नेसम्म थाहा भएको भए पनि भित्रै घुमिन्थ्यो नि । त्यो थाहा नपाउनाले नि कम्ता लाज भएन ! पछि त रमेश भिनाजुहरू एअरपोर्टभित्र पसिओरी “भाइ, हामी त यहाँ आइसक्यौँ । खोइ त तपाईँ ?” भनेर फोन गर्नुहुन्छ । मैले अगिन गेट भनेको उहाँले आन्तरिक टर्मिनलको गेट बुझ्नुभएछ, जब कि म त बाहिरै थिएँ ।
बोर्ड हेर्दै र सोध्दै आन्तरिक टर्मिनल भेटेँ । (बाहिरबाट हेर्दै त्रिभुवन विमानस्थलका अन्तर्राष्ट्रिय र आन्तरिक टर्मिनलबिच धेरै फरक पाएँ मैले ।) रमेश भिनाजुसँगै एक अपरिचित हुनुहुन्थ्यो, जो हिमराइट्स र बिबिसी दुबैका लेखापाल विजय महर्जन हुनुहुनछ भन्ने मैले हिजोको कुराकानीका आधारमा ठम्याइहालेँ । सुरुमै उहाँले मलाई कसैले एअरपोर्टमा नाम सोध्यो भने “राजन महर्जन भन्नू” भन्ने सम्झाउन रमेश भिनाजुलाई भन्नुभयो । तर मलाई कसैले पनि नाम के भनेर सोधेन, आनन्द !
सामानको सुरक्षा जाँचपछि भिडभाडपूर्ण प्रतीक्षालय पुग्दा करिब सवा १० बजेको थियो होला । विजय सर ‘बोर्डिङ् पास’ लिन लाग्नुभो । उहाँ भन्दै हुनुुहन्थ्यो कि १०ः५०को टिकट हो, एअरलाइनवाला भने धनगढीको उडान १२ः१०मा मात्र हुने भन्दै थियो । त्यस बेला शिव सर पनि आइसक्नुभएको थियो । उहाँहरू तिनै जना “तनावम् भवति” भन्दै एकअर्कालाई हेर्न लाग्नुभो । अब झन्डै २ घण्टा कुर्नुपर्ने भो । “खाना खाएको छैन, खान भ्याइने भो” भन्दै शिव सर र विजय सर बाहिर निस्कनुभो । रमेश भिनाजुले औषधी खानुपर्ने हुनाले बिहानै खाना खाइसक्नुभो रे । उहाँ झोलाबाट जगदीश घिमिरेको ‘सकस’ किताब निकालेर पढ्न लाग्नुभो । मेले पनि भइ पो हाल्छ कि भनेर तिन दिनअघि किनेको नयाँ ल्यापटप झोलाबाट निकालेँ । कुनै पनि कनेक्सनको सेक्युरिटी कोड थाहा नहुँदा नेट चलाउन भने पाइएन । त्यतै सोधिहाल्ने जाँगर पनि त्यति चलेन । त्यसैले चारैतिर हेर्दै समय कटाएँ ।

उडान अनुभव
करिब पौने १२ बजेतिर हामी एउटा प्रतीक्षालयबाट अर्को प्रतीक्षालयतिर पस्यौँ । मैले उहाँ तिन जनाका गफ सुन्दै गर्दा एक आवाजले विमानतर्फ प्रस्थान गर्न बोलायो । एउटा बसमा चढेपछि त्यस बसले ठ्याक्क विमान अगाडि पु¥याउने रहेछ । अनि ढोकामा उभिएकी एअर होस्टेसको मुस्कान सहितको स्वागत खादै हामी आआफ्नो सिट खोजेर बस्दा करिब १२ः१० नै भएको थियो । शिव सर र म सँगै परेछौँ, टिकट नम्बर अनुसार । मैले उहाँलाई म झ्यालमा बस्छु भनेर अनुरोध गरेँ किनकि मलाई अनुभव गर्नु थियो ।

अब एउटा आवाजले गन्तव्य, लाग्ने समय, उचाइ आदिका बारे जानकारी दिँदै मोबाइल पनि बन्द गर्न आग्रह ग¥यो । शिव सर भन्दै हुनुहुन्थ्यो कि मेरो पहिलो उडान नै अलिक सहज र सुविधायुक्त विमानमा प-यो रे । “आर्एको भइदिया भए त पछाडि हल्लिन्थ्यो”, उहाँ भन्दै हुनुहुन्थ्यो । (नेपाल वायुसेवालाई आर्ए भनिने रैछ । पहिला रोयल नेपाल एअरलाइन्स हुँदा त आर्एको अर्थ सजिलै आउँथ्यो । तर आजसम्म पनि यही छोटकरी रूप प्रयोग भइरहनुको अर्थ मैले बुझिँन ।) हाम्रो विमान भने बुद्ध एअरको ७२ सिटे थियो, जुन आन्तरिक उडानका औसत विमानभन्दा ठुलो हो रे । आवाजले विमान टेक अफ र ल्यान्ड हुने बेला इलेक्ट्रोनिक सामान सबै बन्द गर्नु भनेकाले मैले प्रत्येक पल फोटो खिच्ने मेरो रहरलाई दबाएँ । अरुभन्दा नि बिडम्बना के भो भने जमिनको सबभन्दा सुन्दर दृश्य त्यही टेक अफ र ल्यान्ड हुने बेला देखिने रहेछ । अरुभन्दा पनि जमिन छोड्ने बित्तिकै देखिएको बौद्ध क्षेत्रको दृश्य भने मलाई ‘आहा !’ भन्न लायक लाग्यो । बरु जाने बेला नै खिच्नुपर्ने रहेछ, आउने बेला पनि त्यो आवाजले “ल्यान्ड हुन लाग्यो । सबै इलेक्ट्रोनिक सामान बन्द गर्नुहोला” भनिहाल्यो बौद्ध आइपुग्नु अगाबै । अर्को चोटि फेरि काठमाडौँ विमानस्थलबाट विमान चढियो भने बौद्ध क्षेत्रको फोटो खिच्ने दृढ सङ्कल्प गरेको छु ।
त्यसपछि त हामी माथि, माथि भइहाल्यौँ नि । घरहरू साना साना हुँदै हराए, हरिया जङ्गल र त्यसबिचका खोला साना धर्साका रूपमा देखिए । अरुभन्दा पनि कुहिरोका फोटा गज्जबले खिचिए धित मर्ने गरी । एउटा त क्या राम्रो आएजस्तो लाग्यो मलाई ।

धनगढी झरेपछि
करिब साढे १ बजे हामी धनगढी विमानस्थल उत्रियौँ । आवाजले बताए अनुसार यो १ घण्टा १० मिनेटको अवधि थियो काठमाडौँबाट उडेदेखिको । मलाई धनगढी र काठमाडौँ एअरपोर्ट पनि धेरै फरक लागे । धनगढीमा यात्रु र सामानका जाँच, नाप, पासका लागि आवश्यक प्रविधि र पूर्वाधार रहेनछन् । सायद् नेपालका काठमाडौँ बाहेकका सबै एअरपोर्टको हालत यस्तै होला ।
कार्तिकको २० पुगिसक्दा पनि धनगढी गर्मी नै थियो । पहिल्यै बोलाइएको गाडीमा बसेर हामी सवा २ बजे होटेल विद्या, मेन रोड, धनगढी पुग्यौँ । सामग्रीहरू कोठामा थन्काउन नपाई हामी बाहिर निस्केर कुराकानी गर्न लाग्यौँ । बिबिसीकै आयोजनामा त्यहाँ विगत ५ दिनदेखि महिला अधिकारका विषयमा भइरहेको तालिमबारे मलाई जानकारी थिएन । खालि मलाई त २२ गते सार्वजनिक सुनुवाइ र त्यसका लागि २१ गते हुने अभिमुखीकरण मात्र थाहा थियो । होटलमा तालिमे टोलीसँग भेटघाट भो । बिबिसीकी महासचिव सुजिता शाक्य, स्थानीय रूपमा तालिम संयोजन गरेकी विन्दू शर्मा, काठमाडौँबाटै आएकी बिबिसीकी अन्जू श्रेष्ठ र हिमराइट्सकी श्वेता ढकालसँग परिचय भो । बेलुकी क्यामेरा पर्सन धर्म पराजुली पनि आइपुग्नुभो ।

भोकमा बिच सहजताको अनुभव
एक छिनको गफमा खाजाको कुरा निस्किए पनि खाजा नै भने निस्किएन । बिहान ८ बजेको भातको प्रभाव बिस्तारै कम हुँदै थियो । करिब ३ बजेतिर रमेश भिनाजु साथी भेट्न बाहिर निस्कन आँट्नुभो र म पनि सँगै जाने वातावरण सजिलै बन्यो । हामी रिक्सा मार्फत् करिब १५ मिनेटमा रमेश भिनाजुका बाल्यावस्था र युवावस्थाका एक जना साथीका पसलमा पुग्यौँ । उहाँ नभएर उहाँकी श्रीमती पसलमा हुनुहुन्थ्यो, जोसँग भिनाजुले विगतबारे खुलेरै कुरा गर्नुभयो । पैदलै फर्किदा मैले भिनाजु जमानामा विद्यार्थी राजनीतिमा पनि संलग्न रहेको जानकारी साथै उहाँका जीवन दृष्टिकोण पनि थाहा पाएँ । त्यति बेलासम्म त मलाई राम्ररी भोक महसुस भइसकेको थियो । होटेलमा फर्केपछि पुनः चप्पल किन्ने बहानामा म निस्किएँ र खाजा खान गएँ ।
मेरो कोठामा म र रमेश भिनाजु थियौँ । खाना खाइसकेपछि टिभी हेर्दाहेर्दै उहाँ निदाउनुहुने रहेछ । म भने ल्यापटप साथमा भएकाले होटलको वाइफाई प्रयोग गरेर नेट चलाउँदै थिएँ । साथमा ल्यापटप र हरदम नेट उपलब्ध भएकाले यस भ्रमणमा काठमाडौँबाट टाढा भएको एक महसुस भएन । भोलिपल्ट २१ गते काठमाडौँमा भूकम्पको हल्ला चलेछ, त्यो पनि तत्काल थाहा भयो । काठमाडौँमा जस्तै प्रत्येक दिन साथीहरूा खबर थाहा पाउन सक्थेँ ।

२१ गते
बिहान चाँडै बिउँझिने भिनाजु र मेरो बानी मिल्ने रहेछ । टोलीका अरु उठेर तयार हुन्जेल हामी सहरका कुनाकाप्चा घुमेर आइसक्थ्यौँ ।
२१ गते भोलिपल्टका लागि अभिमुखीकरण बाहेक अरु कुनै कार्यक्रम थिएन । अघिल्लो दिन नै सुजिता, विन्दू लगायतले सार्वजनिक सुनुवाइका लागि गरिएको निम्तालाई सम्बन्धित सरकारी निकायहरूले, विशेष गरी प्रमुख जिल्ला अधिकारीले, सकारात्मक जवाफ नदिएको समस्या सुनाइसक्नुभएको थियो । यसलाई समाधान गर्ने उद्देश्यले रमेश भिनाजु, शिव सर, सुजिता म्याम लगायत ती मान्छेलाई भेट्न अभिमुखीकरणकका बिचमै निस्कनुभो । नतिजा मिश्रित भएछ ।
साँझ हामी सबै सँगै बाहिर निस्कियौँ । ननभेजले सेकुवा र हामी भेजले जुस खायौँ । तालिमका प्रायः सहभागीका लागि अन्तिम रात भएकाले राति खाना खाइसकेपछि गीतसङ्गीत सहित जमघट गर्ने प्रयास भयो । तर यो खालि प्रयासमै सीमित भयो किनकि अत्यन्तै थोरै मात्र सहभागी हुनुभयो । भोलिपल्टका लागि आज सङ्कलन गरिएका केही प्रश्नहरू टाइप गर्नुपर्ने भएकाले रमेश भिनाजु र म पनि धेरै बेर बसेनौँ ।

शङ्का, अन्योल र सफलता
२२ गते सार्वजनिक सुनुवाइको कार्यक्रम भएका छिट्टै खाना खाएर हामी सबै कार्यक्रम स्थलतिर लाग्यौँ । बोलाइएका सबै सरकारी सरोकारवाला आउनेमा हामी सबैमा शङ्का थियो । तैपनि हामी सबै कार्यक्रमको तयारीमा लाग्यौँ ।
कार्यक्रम सुरु गर्ने भनिएको समय १२ बजेसम्म पनि कोही अतिथि आएनन् । बरु स्थानीय रेडियो प्रत्यक्ष प्रसारणका लागि तयार भइसक्यो । विन्दू दिदीहरू सबै नआए पनि जिल्ला शिक्षा र प्रहरी कार्यालयबाट प्रतिनिधि आउनेमा ढुक्क हुनुहुन्थ्यो । समय बित्दै जाँदा आयोजक टोलीमा अन्योल बढ्दै गयो । झन्डै पौने १ बजेसम्म पनि कोही नआएपछि शिव सरले गैरसरकारी प्रतिनिधिलाई राखेर कार्यक्रम गर्ने प्रस्ताव गर्नुभयो । बरु उहाँले पत्रकार महासङ्घ, बार एसोसिएसन लगायत नागरिक समाजका प्रतिनिधिलाई फोन गर्दै बोलाउन लाग्नुभो । उहाँकै योजना अनुसार १ बजे कार्यक्रम सुरु भो । शिव सरले सरकारी प्रतिनिधि अपमानपूर्ण र गैरजिम्मेवार तरिकामा अनुपस्थित भएको बेलीविस्तार लगाएर कार्यक्रम सुरु गर्दै गर्दा जिल्ला शिक्षा अधिकारी र प्रहरीको महिला तथा बालबालिका सेलका प्रमुख आए । १ घण्टा बिना उपलब्धि खर्चिइसकेकाले कार्यक्रम बडो हतारमा भयो । शिव सरलाई त्यसै दिन ४ बजे फर्किनुपर्ने भएकाले पनि कार्यक्रम हतारमा गरियो । थोरै सहभागीले मात्र प्रश्न गर्न पाए । (तर यसले मलाई भने सजिलो नै भयो !)
जिम्मेवार सरकारी निकायका प्रमुख जिल्ला अधिकारी र जिविस प्रमुख लगायतका प्रतिनिधिले सहयोग नगरे पनि कार्यक्रम राम्रोसँग सम्पन्न भएकामा हामी दङ्ग थियौँ । त्यसैले हामी सबै खानपिनका लागि बाहिर गयौँ । केही साथीहरूले किनमेल नि गर्नुभो ।

चोक्टा खान जाँदा झोलमा डुबियो

भोलिपल्ट (२३ गते) बिहान रमेश भिनाजु कतै निस्कन मान्नुभएन, बरु उहाँ ‘सकस’ सिध्याउने धुनमा लाग्नुभो । त्यसैले म एक्लै निस्किएँ । मैले बजार क्षेत्रभन्दा विपरीत दिशाको बाटो रोजेँ । मूल सडकको एक कुनाबाट भित्र पसेको त बडो खुला चौर भेटियो । सुरुमा ‘आहा !’ भनौँ लागेर अगाडि बढेको केही समयपछि “बेक्कार आएछु” भन्न मन लाग्ने दृश्य देखिए । त्यहाँ केही पशुको हत्या पश्चात् मासु काटकुट हुँदै थियो, त्यसैले कुकुरहरूको भिड थियो । अझ नजिकै त्यो क्षेत्र अझै खुला दिसायुक्त नै रहेका प्रमाणहरू रङ्गेहात देखिन्थे । बेक्कार देख्नेलाई नै लाज ! बिहानै यस्ता चौरमा निस्कनु म यस क्षेत्रको नवआगन्तुकका लागि ठुलै भुल भएछ ।
तर पनि म अझैँ अगाडि बढेँ । ट्याक्टरसम्म अट्ने एउटा बाटो सिधा अगाडि गएको देखियो । मैले त्यसैबाट अगाडि बढेर अलि परबाट मूल सडकतिर मोडिने निधो गरेँ । १५—२० मिनेट अगाडि बढ्दा पनि मैले सोचेजस्तो मूल सडकतिर मोडिने बाटो फेला परेन । मौलिक थारू बस्ती रहेछ । अलि पर एउटा दोबाटो भेटियो तर दुबैले मलाई मूल बाटोमा पु¥याउने कुरामा भने शङ्का रह्यो । त्यहाँ भेटिएका एक वृद्धलाई सोध्दा त उनले दुबै बाटा बजारतर्फ नपुग्ने, बरु एउटा जङ्गल र अर्को मोहनातर्फ जाने बताए । त्यसैले म पुरानै बाटो फर्किएँ । खुला दिसा र पशु वधका मैदानलाई छल्न अलिकति घुमेर मूल बाटो निस्किएँ र होटेल पुगेँ ।
होटलमा पुगेर म गाउँ क्षेत्र घुमेर आएको र झन्डै मोहनासम्म पुगेको बताउँदा होटेलवालाले त्यो क्षेत्र भारत सीमा नजिक रहेको बताए । साथै उनले “मोहना त तपाईँको काठमाडौँको आर्यघाटजस्तै हो यहाँका लागि” भने । उनले “आर्यघाटजस्तै” भनेर के भन्न खोजेँ, मैले पटक्कै बुझिँन । जे होस्, म झन्डै हराउने गरी गाउँ पसेको कुरा हाम्रो टोलीका लागि एक्कै छिनका लागि चर्चाको विषय बन्यो । एक छिनपछि हामी सबै सँगै बजार डुल्न निस्कियौँ । केही साथीले फेरि किनमेल गरे, केही भने मात्र डुलिरह्यौँ । मैले पनि एउटा बेतको टोकरी किनेँ । माफ गर्नुहोला, किनेँ हैन, उपहार पाएँ किनकि त्यस बेला पैसा हाल्दिने अन्जूजीले पछि पैसा लिनै मान्नुभएन ।

टोकरी किनेको ठाउँमा

फिर्ती
करिब १२ बजे खाना खाएपछि हामी फर्कने बन्दोबस्तका लागि झोला पोका कस्न लाग्यौँ । सुजिता म्याम, शिव सर र धर्म दाइ विविध कामका लागि आआफ्ना गन्तव्यतर्फ लागिसकेकाले रमेश भिनाजु, विजय सर, श्वेताजी, अन्जूजी र म मात्रै सँगै फर्कदै थियौँ । बोलाइएको मोटरले ढिला गर्दा हामी १ः१५मा मात्र होटलबाट निस्कियौँ । अलिक ढिला भएकाले मोटर तीव्र गतिमा हुइँकियो र हामी साढे १मा एअरपोर्ट आइपुग्यौँ ।
तर ढिला भएको पनि यस कारण ठिकै भयो कि हामीले कुर्नु परेन । सामान जाँच पास भइसक्दा विमान उड्ने समय भइसकेको थियो । करिब १ः५०मा हामी जहाजभित्र पस्यौँ होला । यस पटक मेरा सिटमेट विजय सर हुनुहुन्थ्यो । पुनः मैले झ्यालतर्फ बस्ने इच्छा व्यक्त गरेँ र पाएँ पनि । जाँदाजस्तै मैले कुहिरो र खोलाका फोटा खिचिरहेँ । शिव सरभन्दा विजय सर अलिक कम बोल्ने भएकाले त्यति गफगाफ पनि भएन ।
ठ्याक्क ३ बजे हामी काठमाडौँ विमानस्थल ओर्लिसकेका थियौँ । एअरपोर्टको बाहिरी गेटसम्म हामी एउटै गाडीमा आयौँ । त्यसपछि म बाहेक सबै एकै दिशातर्फ जाने हुनाले मैले उहाँहरूलाई बिदा गरेँ । म भने आफ्नो झोला र टोकरीलाई काखमै राखेर सार्वजनिक माइक्रो चढेँ । चाबहिलबाट त सदाझैँ पैदलै आउन सहज लाग्यो । ४ बज्दा नबज्दै म घर आइसकेको थिएँ । त्यसपछि त आमा, बा, दिदीहरूलाई प्लेन(plane / plain !) अनुभव सुनाउनमै व्यस्त !
यसरी यो यात्रा सोचेजस्तै त्यति धेरै रमाइलोमुखी भएन । तर अविस्मरणीय यस अर्थमा भयो कि यो मेरो पहिलो विमान यात्रा थियो । साथै म अपरिचित समूहका बिच थिएँ । यस सम्झनाले मलाई आगामी दिनमा अपरिचित व्यक्तिहरूका बिच परिचय र सहकार्य गर्न सजिलो बनाइदिनेछ ।
भनेपछि, यो यात्रा संस्मरण लेख्नका लागि लायक भयो वा भएन मैले अझै छुट्याउन सकेको छैन । के लाग्यो तपाईँलाई ?

५ फागुन २०६९